Felix REVELLO DE TORO (1926)

María Jesús Pérez Ortiz Noso querido e admirado compatriota Félix Revello veu ao mundo na primavera de 1926. Ana María Toro Flores, unha muller de personalidade extraordinaria, e simpatía, deu a luz ao seu quinto fillo, asistido polo doutor Narbonne no Hospital Nobre de Málaga. Alí, abrazado pola brisa do mar, el abriu os ollos ao mundo, por primeira vez, este exquisito pintor e retratista excepcional. Quizais a súa retina estar ferida coa pura luz e esencializadora de que a Cidade máxica do Paraíso.

No marco da monumental calle Císter, próxima á Abadía de Santa Ana de Recoletas Bernardas e a casa e taller de Pedro de Mena, pasou os primeiros anos da súa vida, xunto aos seus pais José María Revello e Ana María Toro e os seus catro irmáns, María Luisa, María Victoria, José Mª –recentemente falecido– e Luis. Unha familia querida, para aqueles coincidencias da vida, forman parte da biografía emocional morte do meu amado pai, dr. José Pérez Martínez.

O fillo Felix, gran sensibilidade, crece con unha historia de creativa, como el mesmo di, que o seu pai foi un dos mellores delineantes da cidade, e non en balde, ocuparon un lugar na Escola de Belas Artes, cando estaba situada na praza da Constitución, no momento director do centro que tal institución, xestionado na rúa Cuartel. Como moitos paralelos...! José Ruiz Blasco, pai de outro de málaga universal, Pablo Ruiz Picasso, era un profesor da escola de San Telmo de Málaga. Os dous pintores, desde perspectivas moi diferentes estilos, deu ao mundo a súa arte, os dous foron indiscutibelmente xenio; un xenio con mal xenio foi, sen dúbida, Picasso, un xenio con un bo xenio, o noso querido e amigo Felix.

Como para o seu primeiro adestramento, adquiridos na Escola das HH. Marista para estudar máis tarde escola no colexio del Palo, onde recibiu clases de debuxo do pai de Oliver, o seu primeiro mestre. Destes primeiros anos da infancia, é lembrado como, con só 8 anos de idade, de volta ao carbón e bater a imaxe do Cristo da Boa Morte, que o seu pai tiña na oficina e que tiña unha especial devoción. Cando o pintor estaba a piques de cumprir os seus primeiros cinco anos de vida, unha fatídica mañá do 31 de maio, o seu pai entrou na casa e abrazou a súa nai chorando porque tiña destruíu o Cristo de Mena.

Tras a morte do seu pai en 1935, a familia mudouse para a calle Ramos Marín, non. 2, a carón do Teatro Cervantes, onde vai pasar o conxunto da guerra civil. Alí viviu parte da súa infancia, adolescencia e xuventude, onde ter lugar nos anos 37 e 38 do seu primeiro xuízo corre de arte, exposto na xanela de imprenta e papelería de Ricardo Sánchez en Nova rúa. Ao final do 38, 12 anos de idade, expón pintura debuxos, acuarelas, e retratos de músicos da época, el asinado Félix Revello, no comercio de Felix Saenz na antiga praza do Pan.

Cando comezar a en Belas Artes estudos, foron os profesores César Álvarez Dumond, Antonio Burgos Que, Rafael Murillo de Carreiras e Federico Bermudez Gil, que ía facer-se familiarizado coas obras de Sorolla, Benlliure, Muñoz Degrain, Martínez Cubells, Fernández Ocón...
16 anos de idade, en 1942, o mozo Felix recibiu o seu primeiro profesional de compromiso, como debe ser pintado quince banners para a Irmandade da Sentenza, que consistía quince Misterios do Rosario e unha pantalla amosa a Virxe do Rosario co Santo Domingo e Santa Casilda, inspirado na obra de Murillo. Por todo iso, tomei a non insignificante –por aqueles anos– a cantidade de mil pesetas, e recoñecendo que, desde a súa creación, o seu valor artístico esforzo constante e brillante intuición. Un ano máis tarde, en 1943, Manuel Pérez Bryan, alcalde de Málaga, naquel tempo, e prestixioso médico, fixo pública a convocatoria de dúas bolsas de pintura para estudar en Madrid para 5 anos, gañando a praza Félix e ser acompañado por Mingorance aan cen.

En Madrid, o mozo pintor, vai vivir coa súa tía Pepa, a irmá de súa nai, entrar na Real Academia de San Fernando, onde terá como profesores para Benedito, Valverde, Núñez Losada, e el sabe Zuloaga, Sotomayor, Solana e Tallada, que terá sabio dirección de arte. Despois de cinco anos, en 1948, remata a carreira de Belas Artes con un Premio especial, e esta vez imos ver os primeiros retratos de Somerset Maughan, Walter Starkie e Vázquez Díaz.
En 1950, que recibiu unha subvención Carmen del Río, que lle permite viaxar a Roma, onde permanecerá durante un ano, sendo entón director da Academia de España, na capital italiana, o seu compatriota, o pintor Fernando Labrada, que xa intentou en Madrid e tanto o apoiaron na súa carreira.

Vai ser o ano seguinte (1952), cando se vai realizar as súas primeiras exposicións individuais na Galería Macarrón, Madrid –retratos, naturezas mortas e flores– e, posteriormente, en 1953 na Sala, Casino de Madrid, que está consolidada na arte círculos como un pintor de retratos. A partir dese momento comeza a admirar e recoñecer a súa obra pictórica, sendo aplaudido tanto polos críticos e académicos. De aqueles anos, aproximadamente, eu creo que é a máis fermosa caixa de rosas que el deu ao meu pai –ás veces, el foi un médico na familia– con unha nota da que a día de hoxe, estou moi orgulloso: "Á nena María Xesús estas flores, unha pequena memoria da mina, Félix Revello de Toro" (touro. Na década de 50, o mozo pintor asume o orientadores fío do clásico pintura española tribunal romántico-realista. Os rostros dos seus números mentira, con un doce serenidade nas súas pinturas.

En 1953, volve a Málaga para o matrimonio coa súa esposa, Mª de los Angeles –a súa amada Chini–, e fai que a decisión de presentarse a oposicións para profesor de Belas Artes, acadar o número un para a Materia de Belas Artes de Barcelona, na Escola Llotja de que foi director Frederic Marés, e onde tamén actuou, no seu día, o ensino do málaga José Ruiz Blasco, pai de Picasso. O málaga artista tivo no retrato súa dedicación primordial. Ten mostrado a importantes figuras da historia contemporánea, desde os Reis de España para personaxes da nobreza e numerosas personalidades do mundo da cultura, a política e facenda, aínda que as mulleres son as verdadeiras protagonistas das súas obras. Corpos femininos que fan gala dunha sensual, elegancia e contido erótico, envolto nun halo de misterio detrás das súas vestiduras brancas. As mulleres mirando para nós a partir da caixa con un toque de inalcanzable tenrura e alegre nostalxia, quizais esperando para o amor para acordalo-lo dos seus soños.

Corpos de muller como vivo e real como etéreo e inmaterial, tan distante e aínda tan próxima, nunha harmoniosa síntese de opostos; sublimizadas esencias rodeado por presenzas da nosa vida diaria; o chan, espellos, vasos, envolto nun halo de misterio que transportan a un mundo máxico do descoñecido, pero alegre sentimentos. Como o Juan Ramón Eternidades, Félix Revello nos presenta a unha muller divinizados, a unha muller espida non no sentido banal, pero no sentido de esencias infinito , da ETERNIDADE. Magnífico son as reproducións dedicado á súa amada Imperio, a súa nai... Sinceridade velazquiana, accidente vascular cerebral, enerxético, doce, contención e sensual elegancia. Agora, despois de tantas mortes, a súa esposa María Rosa, a súa musa, querido e admirado, para axudar a pintar en que lona o sublime da vida.